Barania Góra – szlak dla romantyków

Barania Góra: to właśnie stąd wypływa źródło Wisły! Na Baranią prowadzą liczne szlaki, ale niebieski szlak z Wisły Czarne na pewno spodoba się wszystkim wędrującym romantykom. Sprawdźcie dlaczego!

Barania Góra – szlak romantyczny, czyli niebieski!

Gdybym miała stworzyć ranking najbardziej widokowych szlaków, Barania Góra nie załapałaby się do mojej pierwszej dziesiątki (no, chyba że szlak z Cieńkowa przez Gawlas). Jednak w rankingu szlaków najbardziej romantycznych bez wątpienia trasie z Wisły Czarne należy się jeśli nie pierwsze miejsce, to na pewno podium. Ściany skalne są dla Ciebie jak dzieło architektoniczne, a w posplatanych korzeniach dostrzegasz niewidzialne dla innych wzory? Ten szlak Ci się spodoba!

---

---

Barania Góra z Wisły Czarne

Startujemy spod OSP Wisła Czarne, gdzie jest także parking (płatny 6 zł / dzień). Szlak prowadzi początkowo drogą asfaltową, a towarzyszy nam Biała Wisełka, która za jakiś łączy swoje siły z Czarną Wisełką i potokiem Malinka, dając początek potężnej Wiśle. Będąc w okolicy, warto odwiedzić Jezioro Czerniańskie wraz z zaporą oraz zameczek prezydencki. Szczególnie jesienią widoki murowane! My jednak podążamy spokojnie wzdłuż Białej Wisełki. Potok wygląda bardzo niepozornie, ale ma interesującą oprawę ze skał fliszowych (formacje skał osadowych morskiego pochodzenia). Po ok. 2,5 kilometra spaceru docieramy do pierwszego z romantycznych punktów, czyli Kaskad Rodła.

• 

To właśnie ten próg skalny na Białej Wisełce znajdziecie na niemal wszystkich fotografiach z niebieskiego szlaku na Baranią. A jaki to szlak? Zacieniony, przyjemnie chłodny, dający schronienie także w upalne dni. Nawet gdyby dookoła rozciągały się najpiękniejsze widoki, i tak wędrując, uważnie stawiamy stopy i sprawdzamy, gdzie poprowadzą nas splątane sieci korzeni.

---

---

Żeby nie było tak łatwo, kilka razy w drodze przechodzimy przez strumienie, stawiamy stopy na kamieniach, przechodzimy po drewnianych kładkach i chyba dlatego właśnie ten szlak jest tak ciekawy. Nie polecam jednak w przypływie zbytniego romantyzmu wybierać się na ten szlak w butach, które mogłyby przemoknąć albo nie zapewniałyby stopom stabilności. Niestety, lekkie sandałki miejskie i klapki to wciąż nierzadki widok w górach… Po pierwszych podejściach docieramy do pierwszego bardziej widokowego punktu, skąd w oddali widać Skrzyczne.

Jak to często bywa, końcówka trasy jakoś dziwnie się wydłuża i mam wrażenie, że to właśnie tu mięśnie muszą trochę popracować. Stąpamy po kamieniach, które wcześniej solidnie podlał deszcz, jest więc trochę ślisko. Po drodze mijamy znak przypominający, że podążamy ścieżką przyrodniczą, a zbaczanie ze szlaku w poszukiwaniu źródeł Wisły jest zabronione (okraszone fotografią niedźwiedzia brunatnego, który czasem zapuszcza się w okolice Baraniej Góry i Skrzycznego).

Wieża widokowa na Baraniej Górze

Po kilku zakrętach i bardziej wzmożonym wysiłku widać wreszcie niebo i docieramy powoli do szczytu (1220 m n.p.m.) i wieży widokowej na Baraniej Górze. Barania to drugi szczyt Beskidu Śląskiego, a do rekordzisty, Skrzycznego, brakuje jej 37 metrów.

Kto spodziewa się romantycznej samotności, ten może się zawieść, bo Barania Góra i 15-metrowa wieża widokowa na niej są popularnym celem wycieczek. Tak jak sądziłam, i tym razem wieża przeżywa oblężenie. Rezygnuję więc z wdrapywania się tam, przypominając sobie dodatkowo, że trochę tam wieje. Widok spod wieży i na samym szlaku także zadowoli górskich koneserów panoram!

• 

• 

• 

• 

Barania Góra: podsumowanie

• Wejście i zejście: niebieski szlak z Wisły Czarne
• Czas przejścia: ok. 2,5 godz., powrót: ok. 1,5 godz.
• Przewyższenie: 658 m
• Subiektywna ocena: łatwy
  

---

Dołącz na facebooku i Instagramie: